Kiedy Mike odebrał telefon na zegarze wybiła 3-cia w nocy. Dzwonił dowódca. Był wzburzony. Sytuacja na HQ była napięta, godzinę temu przyszła depesza informująca o tym, że jego dobry przyjaciel Tom, jednocześnie najlepszy agent na służbie jej królewskiej mości, oszalał. Podobno pędził gdzieś po bezdrożach z zamiarem spektakularnego zakończenia współpracy z MI6. Mike nie mógł uwierzyć co usłyszał. Szybko zakończył rozmowę i wybrał prywatny numer kolegi, zawsze spięty z zestawem głośnomówiącym w samochodzie. "Tom! Słyszysz mnie! Hej!" - brzęczał spanikowany głos z głośników. "Hej, stary, co ty robisz! Nie żartuj sobie!". Ale nikt nie odpowiedział, w słuchawce była tylko cisza.

Tak mógłby wyglądać fragment słabej opowieści szpiegowskiej, ale równie dobrze przytoczona sytuacja może się odbywać w głowie motocyklisty po wypadku. Wytrzasnąłem dziś kilka chwil wolnego czasu, tak by zająć się motocyklem (zmiana klocków, czyszczenie filtra, ustawienie półek) więc miałem moment na przemyślenia i tak mnie naszło :) Rankiem pojechałem na stację benzynową po DOT4 do wyczyszczenia tłoczków hamulcowych, zboczyłem nieco z trasy by zrobić kilka winkli, oczywiście przy małej prędkości.

Otóż to o czym myślałem podczas pracy to właśnie winkle. Po ostatniej glebie wpadam w panikę przed pierwszym lepszym ostrzejszym. Ręce mi sztywnieją i manewr wykonuje jak wielka belka w górskim strumieniu. Na sztywniaka. Zero luzu, zero zrelaksowanej góry. Ściskam się jakbym miał eksplodować. Najgorsze jest to, że ja zdaję sobie z tego sprawę, właśnie podczas manewru i muszę z sobą walczyć. Kilka razy udaje się rozluźnić, a te resztę to jakaś masakra. Mózg krzyczy "Hej, stary, co robisz?! Nie żartuj sobie! Słyszysz mnie?!", ale ciało nie odpowiada. Jest to nieco przerażające i odbiera niegdysiejszy fun z jazdy po zakrętach. Na lekkich bądź średnich skrętach jest OK, ale jak wchodzi coś ostrzego to jest kiepsko.

Myślę że to przejdzie, no bo przecież co ja przeżywam, wywaliłem się przy 15-20 na zakręcie ledwo skręcając kostkę, łolaboga! Niejeden motocyklista gorsze gleby zliczył i się nie przejmuje. Tylko w zasadzie samą glebą się nie przejmuje, zdarza się, duma dostała kopa w jądra i tyle. Lecz te mentalne jądra jeszcze chyba pobolewają skoro zaczęły się problemy z zakrętami. Jest to dość ciekawa obserwacja psychiki człowieka. Jak taka mała drobna wywrotka może zarzucić jakąś blokadę czy hamulec na ten sam manewr w przyszłości. Wiadomo, trzeba ćwiczyć ćwiczyć ćwiczyć i ten mur rozpieprzyć. Ale megałatwo nie jest z mojej perspektywy.

Pozdrawiam i LwG!